"Volg een boom" kreeg ik ooit als opdracht in een coachingstraject. Ik hou erg van bomen, toch vond ik het een rare opdracht. "Volg een boom", het bleef in mijn hoofd hangen. Hoe volg je in godsnaam een boom? Wat moet ik dan doen?
Volg een boom
Ik probeerde het 'denken over' de boom te laten, ging het bos in en koos een boom uit. Als het even kon ging ik bij mijn boom kijken. Ik keek elke keer opnieuw naar de boom. Hoe ziet hij er eigenlijk uit? Is het een hij of een zij? Welke kleuren heeft hij? Hoe lopen de takken? Wat voor boom is het, heeft hij een naam? Hoe ziet het blad eruit? Al snel praatte ik thuis over "mijn boom".
Mijn boom lijkt op mijn leven
Elke dag zag ik iets anders aan mijn boom. Takken die kronkelend naar boven wijzen. Oude kale takken die afbraken of waar op een wonderlijke manier toch weer kleine groene blaadjes aan groeide. Het lijkt een beetje op mijn leven op dat moment. Mijn moeder die op sterven ligt. Als zij overlijdt valt de oude kale tak eraf. Maar ik blijf, ik ga verder en blijf een deel van haar. Net als mijn boom die verder gaat en waar toch ook weer nieuwe blaadjes aan gaan groeien.
Shinrin Yoku
Vandaag lees ik Shinrin Yoku van Annette Lavrijsen. De helende kracht van bosbaden, wat een leesbaar geschreven boek! Het herinnert me aan de opdracht "volg een boom"van een paar jaar geleden. Ik ga sinds lange tijd weer bij hem op bezoek. Dat voelt als een helend bad van thuiskomen.
