Chaos in het bos
"Wat doet het bos nu eigenlijk met me? " vraag ik me af als ik een rondje loop. Mijn oog valt op omgevallen bomen, dode takken, gebroken hout en een wirwar van bruin, grijs en groen. Wat een puinhoop! Het doet een soort van zeer om het bos er zo rommelig en dood bij te zien liggen. Ik word er een beetje somber van. Het lijkt of ik ook niets anders dan de puinhoop kan zien op dit moment.
Misschien weerspiegelt het de chaos om mij heen, de wirwar van steeds andere corona regels, mondkapjes, thuiswerken, boodschappen, thuis blijven, minimaal bezoek, yoga wel of niet. Ik vind het lastig mijzelf steeds opnieuw te moeten verhouden tot wat er gaande is om mij heen. Ik voel weerstand, weet tegelijkertijd dat het niet anders is en ik word er somber van. Ik kan niet meer doen dan me erbij neerleggen, dat alles om mij heen steeds verandert. Ik put troost uit het feit dat dit voor iedereen geldt op dit moment. Evengoed doen de coronaregels een soort van zeer, net als alle puinzooi in dit bos.
Nieuw begin
Ik kijk nog eens goed om me heen. "Wat zie ik nu eigenlijk"? vraag ik me af, "is het wel zo'n puinhoop"? Ik zie een vogeltje dat in de omgevallen boomstam pikt, zij eet vast allemaal lekkere insecten die er in rondlopen. Ik zie een dunne, jonge eik groeien naast de dikke stam van een hoge den. Ik zie kinderen die met gevallen takken hutten bouwen in het bos. Als ik op mijn hurken dichtbij de grond ga kijken, zie ik lichtgroen mos, mini-paddenstoelen en beestjes krioelen op de takken en het bruine blad. Ik zie frisgroene varens die zich een weg tussen de takken hebben gebaand. In de omgevallen kluit schieten jonge scheuten fier omhoog, alsof ze willen zeggen: 'ik ben er nog steeds en gebruik deze rijke, goed gerijpte voedingsbodem'. Ik voel me er beter en hoopvoller door. Puinhoop betekent ook de kans op een nieuw begin.
